Tak o emiracie nie pisał jeszcze nikt. Jacek Pałkiewicz obala powszechne mity, obnażając prawdziwe oblicze świątyni luksusu: brak swobĂłd obywatelskich, represje i niewolnicze warunki pracy najemnych robotnikĂłw. Jak mĂłwi, petrodolary zapewniły Dubajowi pobłażliwość świata, ktĂłry nie ma odwagi, by złożyć interesy ekonomiczne na ołtarzu walki o prawa człowieka.
Wydawca

Dubaj Jacka Pałkiewicza to w istocie koniec pewnego świata. Oto bywalec amazońskiej selwy, eksplorator Syberii i odkrywca trafia między wieżowce i tłumy turystĂłw. Trochę jakby zabrakło już na ziemi terenĂłw dziewiczych, jakby dotkliwie zaczął go przytłaczać brak przestrzeni. Desperacja? A może - odwrotnie - podyktowane dojrzałością odkrycie, że dżungla jest między ludźmi, że to najbardziej niezbadany wymiar rzeczywistości? A dobro i zło, to, co w świecie najważniejsze właśnie tu jest ukryte najgłębiej? Fascynująca jest ta praca odkrywcy w świecie szejkĂłw, klanĂłw plemiennych, rosyjskich prostytutek i pakistańskich niewolnikĂłw. Dowiadujemy się czegoś nowego o świecie. Tym najbardziej wspĂłłczesnym ze światĂłw.
Bogusław Chrabota
"Rzeczpospolita"

Z Jackiem od lat łączy nas pistolet w kieszeni, miłość do przygody i dorosłe męskie koleżeństwo. Książki pisze szybkim, żołnierskim językiem, ktĂłry lubię. A teraz ta opowieść o Dubaju: ostentacyjny przepych, w jakim żyją wnukowie BeduinĂłw, a z drugiej strony to, czego turyści nigdy nie zobaczą, bo monarchia absolutna nie chce, by świat widział zaplecze emiratu. I wreszcie wątek liryczny: tą podrĂłżą do Dubaju Jacek spłaca dług wobec Lindy - po czterdziestu latach małżeństwa po raz pierwszy jadą na wspĂłlne (pięciogwiazdkowe) wakacje.
Wojciech Cejrowski

Piaski Sahary, minus 60 stopni w Jakucji, zaduch brazylijskiej dżungli, noc w hamaku pośrĂłd jadowitych węży, ucieczka przed islamskimi terrorystami, poszukiwanie z maczetą w dłoni legendarnego El Dorado...
Jacek Pałkiewicz, najbardziej znany polski podrĂłżnik i odkrywca prawdziwych źrĂłdeł Amazonki, zaprasza do swojego życia pełnego przygĂłd. Tak, boi się śmierci. Ale przede wszystkim po prostu nie boi się życia. Co go skłania do działania, do podejmowania ryzyka? To wieczna pogoń za przygodą, sięganie po coraz to nowe wyzwania, potrzeba mocnych wrażeń. PodrĂłżuje, by lepiej poznać życie, ludzi, samego siebie. Czuje głĂłd nowych doznań, potrzebę podziwiania i dziwienia się. Jeśli człowiek nie umie zachwycać się już niczym, jeśli jego serce pozostaje zimne - przestaje żyć naprawdę.